Στα Λουτρά Πόζαρ με τους Ορειβάτες Βέροιας! Εκπληκτική παρουσίαση!

Μας υποδέχεται. μια τοποθεσία πανέμορφη με μαγευτικές εικόνες πυκνής βλάστησης, χαράδρες, φαράγγια, ψηλές κορφές.
Αρμονικά συνδυασμένα βουνά, δένδρα, χιόνι στις ψηλές κορφές, συνθέτουν ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς.
Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας, τώρα βρισκόμαστε στο δρόμο για μια άλλη Κυριακή, προορισμός μας σήμερα τα λουτρά της Αριδαίας.
Βέροια – Σκύδρα – Μαυροβούνι – Άψαλος – Πολυκάρπη – Όρμα – Λουτρά Πόζαρ
Βρισκόμαστε στην Αλμωπία, ήταν αρχαία χώρα της Μακεδονίας (μια από τις 17 επαρχίες του μακεδονικού Βασιλείου).
Οι Άλμωπες ήταν φυλή γιγάντων.
Πήραν το όνομα τους από τον αρχηγό τους (Άλμπωπα ) γιο του Ποσειδώνα και της Έλλης.
Περάσαμε την Όρμα, ο ορεινός όγκος του Βόρα μπροστά μας ξεπροβάλλει με όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Θεός του ανέμου του βορρά. Γιός της Ηούς (Αυγής) και του Αστραίου.
Ανήκε στο γένος των Τιτάνων, με αδέλφια τον Ζέφυρο και τον Νότο.
Τον παρίσταναν ως πτερωτό δαίμονα, με μεγάλη φυσική δύναμη, γενειοφόρο και ντυμένο με ένα πτυχωτό χιτώνα.
Τα λουτρά Πόζαρ κάτω από τη φωτιά (πό – κάτω, ζάρ – φωτιά) είναι γνωστά από την αρχαιότητα
Οι θρύλοι αλλά και κάποια ευρήματα μιλούν για χρήση των θεραπευτικών ιδιοτήτων των ιαματικών νερών από την εποχή του Μ. Αλέξανδρου, τη Ρωμαϊκή εποχή και τη Βυζαντινή περίοδο. Τα νερά ανακηρύχθηκαν ιαματικά το 1920.
Στο θολό τοπίο των Βαλκανικών πολέμων και του Α΄ παγκοσμίου πολέμου περιέρχονται σε χέρια ιδιώτη όπου παραμένουν περισσότερο από μισό αιώνα.
Μετά από αγωνιστικές κινητοποιήσεις των κατοίκων το 1984 τα Λουτρά Πόζαρ παραχωρήθηκαν στην κοινότητα Λουτρακίου.
Η ζωή εδώ είναι λιτή, χωρίς τη “χλιδή” που άλλα θέρετρα προσφέρουν. Η τουριστική ανάπτυξη είναι ήπιας μορφής.
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, όλες μας οι αισθήσεις απολαμβάνουν το πρωινό που μας προσφέρει απλόχερα η αθάνατη ελληνική φύση.
Οι οξιές και τα πεύκα ψηλότερα καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του ορεινού όγκου που ξεπροβάλλει περήφανα μπροστά μας.
Στα πυκνά δάση τριγύρω συνυπάρχουν, λύκοι, αλεπούδες, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λαγοί και πέρδικες. Με το σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα πήραμε το δασικό δρόμο.
Μετά από μια ήπια πορεία μισής ώρας οδοιπορούμε σε ανηφορικό μονοπάτι τώρα ησυχία τώρα ερημιά.
Μια άγρια βουνίσια ατμόσφαιρα μας υποδέχεται, αφήσαμε αριστερά μας το μαύρο Δάσος, δεσπόζει επιβλητικά στις πλαγιές του Καϊμακτσαλάν. Τόσο πυκνό που οι αχτίδες του ήλιου δεν φτάνουν ποτέ στο έδαφος.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Μέγας Αλέξανδρος προμηθεύτηκε από το μαύρο δάσος της Όρμας και εξόπλισε την μακεδονική φάλαγγα με ακόντια (τη γνωστή σάρισα που είχε μήκος 6 μέτρα)
Μπήκαμε στο δάσος, μαγεμένοι από την φυσική ομορφιά τριγύρω και από το τραγούδι του αέρα. Ο καιρός άστατος με βροχή και πολύ αέρα, απτόητοι συνεχίζουμε.
Απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις τούτο το υπέροχο τοπίο. Αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη που έχω την ευκαιρία και την τύχη να απολαύσω αυτή την υπέροχη εικόνα.
Νοιώθεις να είσαι πιο κοντά στον Δημιουργό!
Μέσα σε αυτό το φυσικό περιβάλλον ηρεμείς, θωρακίζεις την υγεία σου, περιορίζεις το άγχος και την ανία σου και αντιμετωπίζεις την καθημερινότητα με νηφαλιότητα και οξυδέρκεια και τελικά ζεις, αντλώντας πραγματική δύναμη για περισσότερη αισιοδοξία, αγάπη, ανθρωπιά, δημιουργικότητα, θέληση και αποφασιστικότητα.
Όποιος δεν πάτησε μια, έστω και χαμηλή κορυφή, μόνο εκείνος δεν καταλαβαίνει το μεγαλείο και την προσφορά της φύσης.
Βγήκαμε σε ξέφωτο η βροχή καλά κρατεί φοράμε τα αδιάβροχα, δοιπορούμε στην βουνοκορφή, έχοντας χαμηλά μας πυκνό δάσος από έλατα. Η γαλήνη και η ομορφιά αναδύονται μέσα και δίπλα από τις βουνοπλαγιές.
Τώρα το μονοπάτι σε – κόβει την ανάσα – ορειβατούμε μέσα από ένα πυκνό δάσος ελάτης με το απέραντο χάος και από τις δυο πλευρές. να απλώνεται κάτω από τα πόδια μας.
Άρχισε να συννεφιάζει και όλη η γύρω περιοχή σκοτεινιάζει κάτω από τα μολυβί σύννεφα της βροχής.
Πλησιάζουμε στην βουνοκορφή, βρισκόμαστε σε ξέφωτο με την βροχή να μας ταλαιπωρεί και να μας συντροφεύει.
Ένα πανέμορφο σκηνικό ξεπροβάλλει μπρος τα μάτια μας με την παρθένα φύση να μας περιτριγυρίζει. Κάπου μακριά μας ΄΄ ουράνιο τόξο ΄΄ σημάδι πως η βροχή θα σταματήσει.
Φθάσαμε στην κορυφή, δύσκολη και απάτητη εγώ και ο Γιάννης , ο Γιώργος και ο Μάνος έμειναν στα ριζά της κορφής..
Θέα από εδώ πανέμορφη, θεϊκή…
Όλες μας οι αισθήσεις μας ξυπνούν από την ορχήστρα της μαγευτικής φύσης. Είναι τα πουλιά, το θρόισμα των φύλλων ο σαρωτικός αέρας.
Οι έντονες εναλλαγές των υψωμάτων η πυκνή βλάστηση μας ταξιδεύουν.
Μια καταπληκτική κορυφή ατίθαση, απόμακρη, αέρινη και μια πανέμορφη χαράδρα κάτω χαμηλά όπου κυλά τα ήρεμα νερά του ο θερμοπόταμος Τοπλίτσας.
Το ποτάμι συνεχίζει την αιώνια διαδρομή του, κατηφορίζει, υψώνει όχθες.
Ακούμε το μουρμουρητό που βγάζει το ποτάμι που κυλά αβίαστα το πολύτιμο φορτίο του.
Αφεθήκαμε στην άγρια ομορφιά του τοπίου…
Μεσημέρι και άνθρωποι κάθε ηλικίας απολαμβάνουν στα υπαίθρια τραπεζάκια τον καφέ τους και το μπάνιο τους στον καταρράκτη και στην πισίνα.
Οι μεγάλοι έφηβοι άνδρες – γυναίκες με τα μπουρνούζια περιφέρονται από τα πανδοχεία στα λουτρά.
Δίπλα στο ποτάμι, η υπαίθρια πισίνα – πλημμυρισμένη από φωνές ζωντανών πλασμάτων. Έτσι και εμείς αφημένοι κάτω από τον καταρράκτη του ζεστού νερού χαλαρώνουμε ευχάριστα.
Τώρα βουλιάζω στο ζεστό νερό και αφήνω τον καταρράκτη να μου μαστιγώνει την πλάτη.
Χαλάρωμα και ξεκούραση σε ένα πραγματικό, φυσικό spa! Σήμερα επικρατεί ο όρος SPA για τις θερμές πηγές.
Η ονομασία ίσως προέρχεται από το όνομα της ομώνυμης πόλης του Βελγίου SPA που βρίσκεται κοντά στη Λιέγη ή από τα αρχικά της λατινικής φράσης sanitas per aqua που σημαίνει υγεία από το νερό.
Απομεσήμερο πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Όλες οι αισθήσεις χαλαρές δέχθηκαν τα δώρα του βουνού, απολαύσαμε τις μαγευτικές εικόνες που η φύση μας πρόσφερε απλόχερα.
Μια ακόμη ορεινή ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.
Η δικιά μας απόδραση θα είναι πάντα εκεί, να μας καρτερεί σαν παραμύθι!
Τσιαμούρας Νικόλαος