Έπαινος για τη μαθήτρια Φαίη Χάλη του 2ου γυμνασίου Κρύας Βρύσης

Έπαινο, μεγαλόστομο, κύριε Διευθυντά, μη δημοσιεύσετε για τη μαθήτριά μας.

Τέτοιοι πρέπουν στους ανάξιους και τους μικρούς! Αφιερώστε μοναχά ένα μονόστηλο και γράψτε λιτά, χωρίς στολίδια: « Ο Διευθυντής του 2ου Γυμνασίου Κρύας Βρύσης κ. Δημήτριος Ντίτουρας και το διδακτικό προσωπικό εκφράζουν τα θερμότερα των συγχαρητηρίων τους για τη μαθήτρια του σχολείου τους, Χάλη Φαίη, που κατέκτησε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό κειμένου μεταξύ των μαθητών των σχολείων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πέλλας. Τίποτε άλλο. Εμείς, το να σιωπήσουμε πιο καλό το βρίσκουμε. Τα έργα από μόνα τους μιλούν. Δίκιο δεν έχω;

Δίκιο δεν έχω;

Της Μαθήτριας  του 2ου Γυμνασίου Κρύας Βρύσης

 Φαίης Χάλη

Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα… Λίγο ακόμη ήθελα και θα περνούσα τα σύνορα … Μα σκόνταψα και έπεσα. Προσπαθούσα να σηκωθώ, αλλά δεν μπορούσα. Πονούσε υπερβολικά το πόδι μου, δεν είχα δύναμη να σηκωθώ. Έβλεπα έναν ψηλό άνδρα να έρχεται κατά πάνω μου, νόμιζα ερχόταν να με βοηθήσει. Δυστυχώς ήταν ο ίδιος άνδρας που δεν μας άφηνε να περάσουμε από την άλλη πλευρά. Με ξαναπήγε πίσω με τους υπόλοιπους.

Ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας. Περίμενα πως και πως εκείνες τις κυρίες να ξαναέρθουν να μας μοιράσουν φαγητό και λίγο νερό. Το να είσαι πρόσφυγας είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να μετακινείσαι συνέχεια και να βρίσκεις τροφή και λίγη σκιά για να πλαγιάσεις. Δεν το επέλεξα εγώ όμως, να έχω τέτοια μοίρα. Εγώ απλά ακολουθούσα την οικογένεια μου, αλλά τους έχασα όταν φεύγαμε από την Συρία. Δεν μπόρεσαν να περάσουν, αλλά εγώ συνέχισα με την ελπίδα πάντοτε ότι μια μέρα θα τελειώσουν όλα αυτά και θα ξαναδώ κάποτε την οικογένεια μου.

Πέρασαν πολλά μερόνυχτα που καθόμασταν εκεί, ώσπου ήρθαν και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Φοβόμουν πολύ επειδή δεν ήξερα τι θα γίνει. Μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα λιμάνι. Το ήξερα ότι αυτή η μέρα θα ερχόταν κάποτε, αυτή η  μέρα που θα μπαίναμε σε αυτή την βάρκα και θα φεύγαμε. Επιτέλους είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να ξαναδώ την μαμά και τον μπαμπά.

Μπήκαμε μέσα στην βάρκα δεν ήταν και πολύ μεγάλη αλλά χωρούσαμε. Ήμασταν πολύ στριμωγμένοι , το βαρκάκι κουνιόταν πολύ με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω μέσα στον ωκεανό. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μάθω κολύμπι έτσι έπεφτα συνέχεια ξανά μέσα…  δεν με είδαν που έπεσα. Είχα τρομοκρατηθεί δεν ήξερα τι να κάνω πλέον… έτσι τα παράτησα άφησα την θάλασσα να με πάρει.

Ίσως έκανα και κάποιο καλό που έφυγα επειδή τώρα πλέον είναι μείον ένας πρόσφυγας… μείον ένα βάρος… Δίκιο δεν έχω;