Για το “δηλωσία” Άρη Βελουχιώτη: Μια συγκλονιστική μαρτυρία – αποκάλυψη από το Νίκο Ζαχαριάδη

Επιστολή στα “Ιστορικά” 27/5/2004 Για το “δηλωσία” Άρη Βελουχιώτη Μια συγκλονιστική-μαρτυρία αποκάλυψη που έκανε ο Νίκος Ζαχαριάδης
Αγαπητά “Ιστορικά”
Αναφερόμενος στo εξόχως ενδιαφέρον ένθετο της “Ελευθεροτυπίας” της 1ης Απριλίου 2004, το αναφερόμενο στο θρυλικό Ρουμελιώτη παρτιζάνο ¶ρη Βελουχιώτη, πέραν της απορίας μου για την παντελή έλλειψη και του ονόματος ακόμα ενός εκ των βασικών συντελεστών του επιτυχούς εγχειρήματος του Γοργοποτάμου στις 25-26 Νοεμβρίου 1942, του αείμνηστου Δημήτρη Δημητρίου Νικηφόρου, πρώτου μόνιμου αξιωματικού του απελευθερωτικού αγώνα και καπετάνιου του πλέον αξιόμαχου δεύτερου ανεξάρτητου Συντάγματος Παρνασσίδας του ΕΛΑΣ, με 30 και πλέον νικηφόρες μάχες με τα στρατεύματα κατοχής,
θα επιθυμούσα να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία ενός περιστατικού ιστορικής σημασίας που ο ίδιος βίωσα.
Και τούτο τόσο για την ιστορική του αξία όσο και για το γεγονός ότι τίποτα δεν έχει λεχθεί γι’ αυτό.
Την Πρωτοχρονιά του 1975 είχα μεταβεί στη Βουδαπέστη να επισκεφθώ το θείο μου Μιχάλη Αργυρόπουλο (Αγά), αντιστασιακό πρόσφυγα των Ανατολικών χωρών,
και επισκέφθηκα τον βαριά ασθενούντα από την επάρατο νόσο παλιό στέλεχος του ΚΚΕ Βασίλη Ζάχο, ο οποίος το 1967 είχε επισκεφθεί στο Σουργούτ της Σιβηρίας τον εκεί εξόριστο και επιτηρούμενο υπό δυσμένεια άλλοτε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη.
Ο άλλοτε πανίσχυρος ηγέτης του ΚΚΕ, ζώντας τις τελευταίες του ημέρες τελείως απογυμνωμένος, διαμαρτυρήθηκε στην τότε ηγεσία και στις τοπικές αρχές για την απομόνωση του και έτσι επετράπη στα δύο παλιά στελέχη του κόμματος, τον Ζήση Ζωγράφο και τον Βασίλη Ζάχο, να τον επισκεφθούν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.
Συνομίλησαν επί μακρόν και ο Ζαχαριάδης προέβη σε μια συγκλονιστική εκ βαθέων εξομολόγηση, η οποία περί το τέλος της είχε την ακόλουθη επωδό:
«Δύο πράγματα βαραίνουν τη συνείδησή μου για τα οποία αισθάνομαι τύψεις:
Πρώτον, το γεγονός ότι έγινα αιτία να χαθεί ο άξιος ηγέτης του αγώνα ¶ρης Βελουχιώτης, γιατί ενώ κατόπιν κοινής μυστικής συμφωνίας του ίδιου του Αρη και του κόμματος,
ο ¶ρης υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας ώστε να απολυθεί από τις φυλακές της Κέρκυρας επί Ιωάννη Μεταξά για να οργανώσει αποδράσεις συντρόφων του, τον οδηγήσαμε αποκηρυγμένο στην τραγωδία της Μεσούντας και το κεφάλι του στο φανοστάτη της πλατείας Τρικάλων.
(Έτσι άλλωστε εξηγείται και το γεγονός ότι παρ’ ότι δηλωσίας του ανετέθη εν τούτοις η ηγεσία του αγώνα).
Και δεύτερον, ότι αποδώσαμε την ευθύνη του αφοπλισμού του 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στις 4 μηνός Δεκεμβρίου 1944 εσκεμμένα στον καπετάνιο του Νικηφόρο, τον λαμπρότερο καπετάνιο του αγώνα με την πιο πλούσια και έξοχη δράση, ενώ η ευθύνη μονάχα δική του δεν ήταν».
Της συγκλονιστικής αυτής μαρτυρίας ορκίζομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι υπήρξα προσωπικός ακροατής και θεωρώ πρέπον να συνδράμω την αδόκητη και άδολη ιστορία.
Με εκτίμηση,
Σάββας Παπάζογλου
Επιστολή στα “Ιστορικά” 27/5/2004