Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Μετά τα όσα έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό με αποκαλύψεις για σεξουαλικές και άλλου είδους παρενοχλήσεις, από τον αθλητικό χώρο και τον θεατρικό
ο ιατρός Μανώλης Μούστος καταγγέλλει τα όσα συμβαίνουν στα Νοσοκομεία και τον χώρο της υγείας:
Αν έχεις σπουδάσει Ιατρική και παρακολουθείς αυτές τις μέρες τις αποκαλύψεις για τον Κιμούλη και τα όσα ελεεινά συμβαίνουν στο θέατρο, δεν μπορείς να μην κάνεις τη θλιβερή συσχέτιση με τα όσα έχεις ζήσεις (ή ζεις) μέσα στη σχολή ή στα νοσοκομεία.
Δυστυχώς έχουμε κι εμείς τους “Κιμούληδες” μας. Καθηγητές μαχαραγιάδες και αρχιτραμπούκοι που με ύφος χιλίων καρδιναλίων απαιτούν την ολοκληρωτική υποταγή από τον φοιτητή, την νοσηλεύτρια, τον ειδικευόμενο. Νάρκισσοι, αλαζόνες και καβαλημένοι που την έχουν δει μικροί θεοί ενώ έχουν επιβάλει συνθήκες λατρείας μέσα στις κλινικές τους λες και είναι ο Μάρλον Μπράντο στο Αποκάλυψη Τώρα! Δεν θα ακούσεις ποτέ να αναφέρονται σε αυτούς με το μικρό τους όνομα ή το επίθετο τους. Ο κος Καθηγητής θέλει έτσι τους φακέλους, ο κος Καθηγητής πάντα ξεκινάει επίσκεψη στις 6:30, ο κος Καθηγητής πριν τα χειρουργεία ακούει αυτή τη μουσική. Ακόμα κι όταν είσαι με συναδέλφους στα λιοντάρια για καφέ μιλάνε για αυτόν χαμηλόφωνα κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά και τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Κανονική τρομοκρατία!
Σεξιστές και ενοχλητικοί προς τις πιο χαριτωμένες φοιτήτριες, σιχαμένοι και γενικώς ακαλλιέργητοι παρά τις γραβάτες αλωνίζουν στο ΕΣΥ ή στις Ιατρικές χρόνια τώρα χωρίς κανείς να λέει κουβέντα. Το επιχείρημα πάντα το ίδιο: “μα είναι σπουδαίος επιστήμονας. Έχεις δει το βιογραφικό του; Ξέρεις πόσους ασθενείς έχει σώσει; Έτσι γίνεται σε όλες τις καλές πανεπιστημιακές κλινικές. Άσε που αν αντιμιλήσεις ή τα βγάλεις στη φόρα δεν θα πάρεις ειδικότητα ποτέ. Τι ειδικότητα δηλαδή, την άδεια άσκησης της ιατρικής θα σου πάρουν…”
Αυτά παίζουν σε κάποια νοσοκομεία και ενδεχομένως να λέω και λίγα.
Όμως, αυτό που έχει σημασία να γίνει κατανοητό με αφορμή τους “Κιμούληδες” είναι οτι δεν πρόκειται για “μεμονωμένα περιστατικά που σαφώς πρέπει να τα καταγγείλουμε και να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη”. Κάτι τέτοια λένε τα εγχώρια ΜΜΕ αντιγράφοντας τον μούφα φεμινισμό του χολιγουντιανού #metoo. Κλείσαμε το θέατρο του Κιμούλη και ξεμπερδέψαμε. Αμ δε…
Ούτε βέβαια είναι κάποιοι με “εκρηκτικό ταμπεραμέντο”, λιγάκι “οξύθυμοι” με “εκκεντρικές” συνήθειες που κάπως πρέπει να τους συγχωρήσουμε λόγω “διάνοιας”.
Μιλάμε για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας και μία κουλτούρα διδασκαλίας που απλώνεται από τον αθλητισμό και το θέατρο και φτάνει μέχρι την Ιατρική και τα ακριβά εστιατόρια. Αναλόγως τον χώρο υπάρχουν σημαντικές τροποποιήσεις στο στυλ, στην φρασεολογία και στις πρακτικές. Υπάρχει όμως ένας κοινός ιδεολογικός παρανομαστής:
“Αν θες να γίνεις καλός αθλητής ή γιατρός ή ηθοποιός ή σεφ θα πρέπει να περάσεις κανονικά ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια. Αλλιώς δεν το θες πραγματικά και τράβα να γίνεις γκαρσόνι ή καθαρίστρια. Αν θες να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο θα πρέπει να παραδώσεις μυαλό και σώμα στον Δάσκαλο, να εκμηδενίσεις τα θέλω σου και τις αντιστάσεις σου, να ισοπεδώσεις το άτομο σου, να γίνεις ανθεκτικός, να θυσιάσεις την προσωπική σου ζωή. Κι ας χάσεις τον ύπνο σου, κι ας πέσεις στα ψυχοφάρμακα, κι ας κλαις κάθε πρωί πριν την πρόβα ή την προπόνηση ή τα σεμινάρια ή το χειρουργείο. Μόνο έτσι θα Μάθεις και θα γίνεις Μεγάλος. Διαφορετικά θα μείνεις μέτριος. Δηλαδή τίποτα”.
Κάτι σαν την ταινία Whiplash, όπου ένας αρχιφασίστας διευθυντής ορχήστρας ρημάζει τη ζωή ενός μαθητευόμενου ντράμερ. Γιατί πώς αλλιώς θα γίνεις μεγάλος τζαζίστας, αν δεν φτάσεις στα πρόθυρα της αυτοκτονίας;
Ακόμα και ο αγγλικός όρος resident (κάτοικος) για τον ειδικευόμενο θέλει να πει ότι ο μαθητευόμενος γιατρός δεν χαρακτηρίζεται τόσο από το ότι ειδικεύεται σε έναν συγκεκριμένο τομέα της ιατρικής αλλά από το γεγονός ότι μένει στο νοσοκομείο πρωί μεσημέρι βράδυ έχοντας θυσιάσει την ζωή του.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία και σχετίζονται άμεσα με την νεοφιλελεύθερη κοινωνία μας. Όταν κυρίαρχο δόγμα είναι ένας κοινωνικός δαρβινισμός, σύμφωνα με τον οποίο στο τέλος επιβιώνει ο πιο κωλοπετσωμένος, όταν επικρατεί ο ακραίος ανταγωνισμός και το αλληλοφάγωμα, τότε η εκπαίδευση θα πρέπει να συντονιστεί στο ίδιο τέμπο. Και όχι απλώς να συντονιστεί αλλά και να το αναπαράξει, δημιουργώντας τους αυριανούς κάφρους που θα πατήσουν επί πτωμάτων, θα παλέψουν λυσαλλέα για το “όνειρο” και θα γίνουν ενδεχομένως οι αυριανοί Τραμπούκοι που θα εκπαιδεύσουν τους νέους.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην Ιατρική να υπάρχει μια ολόκληρη φάμπρικα κατασκευής “κ.λόπαιδων” και όχι ακριβώς επιστημόνων με την ανθρωπιστική έννοια του όρου. Για να αποδείξεις ότι είσαι καλός επιστήμονας θα πρέπει να έχεις στυλάκι βαρύ πεπόνι σαν τον δόκτορ Χάουζ και να τρομοκρατείς (αν δεν παρενοχλείς κιόλας) φοιτητές, νοσηλευτές και ασθενείς. Αυστηρός, απότομος ή και βίαιος αλλά με γνώσεις που σώζουν ζωές. Και καλά. Άλλωστε, με τα χαμόγελα και τα λουλούδια θα κάνεις το αυριανό χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς; Αφού στο τέλος θα σου φιλάνε τα χέρια και τα πόδια πάλι όλοι.
Μακάρι τώρα που ανοίγουν τα στόματα (και κυρίως ανοίγουν τα αυτιά) να ακουστούν και μερικές ιστορίες μέσα από τα νοσοκομεία που όλοι τις ξέρουν αλλά κανείς δεν τολμάει να πει κάτι. Όχι μόνο για να βγουν στο κλαρί μερικά μούτρα που λυμαίνονται το ΕΣΥ και ρημάζουν ζωές χρόνια τώρα αλλά για να μπλοκάρουμε αυτήν την μηχανή παραγωγής κάφρων και τραμπούκων.
Μέχρι να γίνει αυτό, ας αρκεστούμε σε τούτο:
Παρά τα όσα νομίζουν οι “Κιμούληδες” της Ιατρικής, η φασιστική συμπεριφορά και οι τραμπούκικες πρακτικές δεν πάνε πακέτο με την “διάνοια” ή το “ταλέντο” ή την “επιστημοσύνη” αλλά με ανθρώπους βαθύτατα κομπλεξικούς, δυσλειτουργικούς, με τεράστια απωθημένα και κατά βάση αδύναμους αφού ο μόνος τρόπος για να γίνουν σεβαστοί είναι η κατάχρηση εξουσίας.
Υπάρχουν αναρίθμητοι αξιόλογοι επιστήμονες με ογκοδέστατα βιογραφικά που όμως μιλούν όμορφα στον ασθενή και έχουν φιλικές σχέσεις με φοιτητές και νοσηλευτικό προσωπικό. Έχουν καλή καρδιά και οι συνεργάτες τούς αγαπούν για την σεμνότητα, το φιλότιμο και την δοτικότητα τους. Αποτελούν πρότυπα για τους ειδικευόμενους και είναι εξαιρετικοί Δάσκαλοι. Και στην Ιατρική και στη Ζωή.
Από Manolis Moustos
