Οι δημοσιογράφοι ενάντια στο 48ωρο «μαύρο» στα ΜΜΕ

Κατά εκατοντάδες δηλώνουν τη διαφωνία τους με την απεργία που αποφάσισαν ορισμένοι συνδικαλιστές και στην πράξη εξυπηρετεί την κυβέρνηση που περνάει τα πιο σκληρά μέτρα Την ώρα που στη Βουλή θα συζητείται το ασφαλιστικό-λαιμητόμος που αλλάζει τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών αλλά και το φορολογικό που ματώνει για μια ακόμη φορά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα συνδικαλιστικά σωματεία των δημοσιογράφων έκριναν ότι η καλύτερη «απάντηση» σε αυτό είναι η… σιωπή!

Για τις επόμενες 48 ώρες δεν θα υπάρξει κανένα δελτίο ειδήσεων και καμία ενημερωτική εκπομπή, όπως αποφάσισαν οι ηγεσίες ΠΟΕΣΥ και ΕΣΗΕΑ, εκτιμώντας ότι δια της απουσίας κριτικής και δια της απουσίας προβολής των εκτρωμάτων που προτείνει η «πρώτη φορά αριστερά» επιτυγχάνεται η… ενημέρωση των πολιτών. Αυτή τη φορά όμως οι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να μην μείνουν σιωπηλοί απέναντι στην προκάτ απεργία των απαρχαιωμένων συνδικαλιστικών ενώσεων που αυτό τον τρόπο φαίνεται ότι ξέρουν μόνο για να αντιδρούν απέναντι στη λαίλαλα των μέτρων που έρχονται. Με αιχμή το κείμενο με τίτλο «ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ… ώρα για μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ» εκατοντάδες δημοσιογράφοι τάσσονται υπέρ της ανάγκης για για αναγέννηση και ουσιαστική επανίδρυση  του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού μέσα από «συντακτικού τύπου» διαδικασίες, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέο Καταστατικό, νέους Κώδικες Δεοντολογίας, κατάργηση των Πειθαρχικών και όλων των αρχαϊκών δομών.

Ανάμεσά τους γνωστά ονόματα από όλους τους χώρους και τους κλάδους δουλειάς όπως ο Παντελης Βαλασοπουλος (MEGA, Εφ. Συν.), η Ελένη Βαρβιτσιώτη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), ο Κώστας Γιαννακίδης (protagon.gr), η Αφροδίτη Γραμμέλη (ΤΟ ΒΗΜΑ), η Άννα Δαμιανίδη (Εφ. Συν.), η Πόπη Διαμαντάκου, ο Κωνσταντίνος Ζούλας (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), η Οντίν Λιναρδάτου, ο Αντώνης Πανούτσος (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ΣΚΑΪ, gazzetta.gr), ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου (BHMA fm), ο Ανδρέας Πετρουλάκης (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), η Μαρία Χούκλη (ΑΝΤΕΝΝΑ), ο Κοσμάς Βίδος (ΤΟ ΒΗΜΑ, ΒΗΜΑ fm), η Βένα Γεωργακοπούλου (Εφ. Συν.), η Σοφία Δήμτσα (MEGA), ο Τάκης Θεοδωρόπουλος (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), ο Άλκης Κούρκουλας, ο Παναγιωτης Λάμψιας (ΤΑ ΝΕΑ), ο Προκόπης Δούκας (ΕΡΤ) και ο Μιχάλης Μητσός (ΤΑ ΝΕΑ).

Ανταποκρίνονται έτσι στο ολοένα και μεγαλύτερο κίνημα των πολιτών που τάσσεται κατά της «φίμωσης» των ΜΜΕ σε ένα τόσο κρίσιμο διάστημα για όλη τη χώρα.

Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δημοσιογράφοι μέλη των συνδικαλιστικών μας ενώσεων αλλά-εξαιτίας των αρχαϊκών τους δομών- και μη μέλη, εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για το τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο των Μ.Μ.Ε..

H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλαδου. Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ). Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης καταργεί το ισχύον καθεστώς στο χώρο των Μ.Μ.Ε. χωρίς να το αντικαθιστά από κάτι σαφές και υγιές. Με την άστοχη και αδιέξοδη απεργία της ΠΟΕΣΥ, αντί να πληγεί η υπεύθυνη κυβέρνηση, της δόθηκε χείρα βοηθείας δια της αφωνίας και επλήγησαν τα ίδια τα Μ.Μ.Ε.

Σ’ αυτό το δύσβατο τοπίο είμαστε αναγκασμένοι να πορευθούμε. Τα μαθήματα, όμως, που πήραμε απ’ όλα αυτά υποδεικνύουν πως θα βρούμε διέξοδο μόνο αν γίνει μια νέα αρχή. Σε όλα.

Το τέλος εποχής, όπως σηματοδοτήθηκε και από την απεργία της ΠΟΕΣΥ, δείχνει πως η νέα αρχή πρέπει να ξεκινήσει από το δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Με μια αναγέννηση και επανίδρυσή του μέσα από «συντακτικού τύπου» διαδικασίες, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέο Καταστατικό, νέους Κώδικες Δεοντολογίας, κατάργηση των Πειθαρχικών και όλων των αρχαϊκών δομών. Από τα σωματεία-συντεχνίες με Πειθαρχικά Συμβούλια ρε ρόλο εισαγγελέων-λογοκριτών, ήρθε η ώρα για συνδικάτα με θέσεις και προτάσεις, τα οποία μαζί με τα συμφέροντα των μελών τους θα προασπίζονται την ελευθερία του Τύπου και τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία. Με μέλη και τους δημοσιογράφους στα sites του Internet και όσους, από τις νεώτερες γενιές, δεν είναι, εξαιτίας της αρχαϊκής σύνδεσης ταμείου και συνδικαλιστικού φορέα και εργάζονται με Δ.Π.Υ. και άλλη ασφάλιση. Χωρίς αναχρονιστικούς διαχωρισμούς ανάλογα με το είδος του μέσου. Με ξεχωριστό το συνδικαλισμό των συνταξιούχων.

Νέα αρχή πρέπει να κάνουμε και στις μορφές της κινητοποίησής μας. Ευθύνη και υποχρέωση των δημοσιογράφων είναι να ενημερώνουν και να ελέγχουν την εξουσία και όχι να αυτοφιμώνονται όταν κινητοποιούνται, όπως κάνουν ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ τα τελευταία χρόνια. Τα ανοιχτά Μ.Μ.Ε. πρέπει να είναι ο κανόνας (και όχι η εξαίρεση) στις κινητοποιήσεις μας και το όπλο μας για να διεκδικούμε τα εκάστοτε αιτήματά μας. Νέα αρχή χρειάζεται και στις διαδικασίες μας. Οι αποφάσεις, στα σοβαρά θέματα, πρέπει να συζητούνται από Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας κι όχι να λαμβάνονται από αποκομένες γραφειοκρατικές ηγεσίες –πλειοψηφικά συνταξιούχων- συνδικαλιστών. Στα μείζονα πρέπει να διεξάγεται ψηφοφορία με κάλπη επί των διαφορετικών προτάσεων. Στο μέλλον να εισαχθούν επιπρόσθετα και ηλεκτρονικές μορφές συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Νέα αρχή στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό σημαίνει πρωτίστως αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις. Στο ασφαλιστικό η ΠΟΕΣΥ με την απεργία ζητούσε, κατ’ ουσίαν, να μην αλλάξει τίποτα σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα, όταν αλλάζουν όλα για όλους. Άφησε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτό γίνεται ώστε να μην πληρώνουμε εισφορές κάτι που δεν ισχύει αφού εμείς καταβάλλουμε τις δικές μας ενώ το αγγελιόσημο υποκαθιστούσε τις εργοδοτικές εισφορές και την κρατική συμμετοχή. Η κυβερνητική πρόταση αποτελεί, βέβαια, ένα επικίνδυνο αλαλούμ. Παραμένει ασαφές αν καταργεί το αγγελιόσημο ή αν το καθιστά πόρο των νέων ενιαίων Ταμείων. Ακόμα χειρότερα αφαιρεί το αγγελιόσημο εδώ και τώρα ενώ προβλέπει τη μελλοντική ένταξή μας στα νέα Ταμεία, δηλαδή, μας αφήνει, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και περίθαλψη για ένα σημαντικό διάστημα. Αυτά τα επικίνδυνα στοιχεία δεν αναδεικνύονται όταν ΠΟΕΣΥ & ΕΣΗΕΑ διεκδικούν αποκλειστικά την εξαίρεση από τους γενικούς κανόνες. Για εμάς η εναλλακτική πρόταση πρέπει είναι ένα απλό, διαφανές και υγιές σύστημα και η διασφάλιση μια ομαλής και ήπιας μετάβαση σ’ αυτό. Αν τελικά το αγγελιόσημο καταργηθεί, όπως και φαίνεται, πρέπει να είναι σαφές από τι θα αντικατασταθεί. Και εφόσον αυτό είναι –που πρέπει να είναι- η εργοδοτική εισφορά πρέπει να απαιτηθεί η συναίνεση των εργοδοτών, οι οποίοι δεν μπορούν να παριστάνουν τους Πόντιους Πιλάτους. Επίσης, ο ΕΔΟΕΑΠ πρέπει να διατηρηθεί, τουλάχιστον, ως αυτόνομο ταμείο Υγείας, με μεταφορά σε αυτόν ενός σημαντικού μέρους των υπαρχόντων αποθεματικών όλων των Ταμείων μας, καθώς και του μέγιστου μέρος του αποθεματικού της ΕΣΗΕΑ. Αυτά είναι τα μαθήματα απ’ όσα συνέβησαν τελευταία. Ζούμε μια εποχή καταιγιστικών αλλαγών, ένα τέλος εποχής. Είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε για την προάσπιση των εργασιακών συμφερόντων μας αλλά και για τη διασφάλιση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου. Όμως για να το κάνουμε χρειάζεται μια νέα αρχή. Σε όλα. Ξεκινώντας από το σπίτι μας.

Οι δημοσιογράφοι ενάντια στο 48ωρο «μαύρο» στα ΜΜΕ