Άρθρο του Γιαννιτσιώτη φοιτητή Νομικής στο University of Greenwich του Λονδίνου Απόστολου Ακτύπη

Διεθνές εμπόριο: Το ¨πυρηνικό όπλο¨ στη μάχη των ιδεολογιών

Ο Απόστολος Ακτύπης από τα Γιαννιτσά,  είναι φοιτητής Νομικής στο University of Greenwich του Λονδίνου.

Σε άρθρο του αναπτύσσει τη σχέση του διεθνούς εμπορίου και των ιδεολογιών, μέσα από την πολυπλοκότητα της παγκοσμιοποίησης

Διεθνές εμπόριο: Το ¨πυρηνικό όπλο¨ στη μάχη των ιδεολογιών

Οι περισσότεροι από εμάς θα έβλεπαν το παγκόσμιο εμπόριο  ως έναν οικονομικό πόλεμο μεταξύ των κρατών σε διεθνή κλίμακα, όπου το κάθε κράτος αποσκοπεί στο κέρδος και δίνει τη μάχη για το ιδιωτικό όφελος με στόχο την οικονομική ενδυνάμωση και την αμυντική ισχυροποίηση, ώστε να επιτύχει τους μελλοντικούς σχεδιασμούς που έχει θέσει ανάλογα με τις φιλοδοξίες του.

Αυτή όμως είναι μια εξαιρετικά ισχνή συμπερασματική προσέγγιση η οποία, αν και εν μέρει ορθή, αποπροσανατολίζει την σκέψη μακριά από τους πραγματικά σημαντικούς παράγοντες που διαμορφώνουν το παγκόσμιο εμπόριο. Εφόσον όλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία του ελεύθερου εμπορίου και αναγνωρίζουμε ότι το διεθνές εμπόριο είναι ένα βαρυσήμαντο εργαλείο το οποίο μπορεί όχι μόνο να ωφελήσει μια χώρα λόγω των οικονομικών οφελών που προσφέρει, άλλα περισσότερο χρησιμοποιείται ως διπλωματικό και γεωστρατηγικό εργαλείο όπου μπορεί ακόμα και να αποτρέψει ενδεχόμενες ένοπλες συγκρούσεις η ακόμα και να τις προκαλέσει. Αν το προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο μπορούμε να πούμε ότι το διεθνές εμπόριο όπως εξελίσσεται τα τελευταία 100 χρόνια είναι το μέσο για ιδεολογική επικράτηση στο παγκόσμιο φάσμα μεταξύ των ισχυρών παικτών. Γνωρίζουμε πλέον ότι οι ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ρωσία. Το μεγάλο οικονομικό πλεονέκτημα αυτών των χωρών και κατ΄επέκταση η υπέρμετρη αμυντική ισχύς έχει καταστήσει την ιδεολογική και πολιτική τους επιρροή επικρατέστερη στο διεθνές πεδίο.

Αυτό που χωρίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες (που εκπροσωπούν τον λεγόμενο Δυτικό πολιτισμό) με την πλευρά της Κίνας για παράδειγμα είναι η διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι δύο χώρες τη σχέση κράτους- πολίτη. Από παράδοση, οι χώρες που αναπτύχθηκαν διαχρονικά εντός του δυτικού πολιτισμού τάσσονται υπέρ της ατομικής ελευθερίας με το κράτος να λειτουργεί ως εγγυητής της ελευθερίας και της ασφάλειας με ελάχιστη παρεμβατικότητα στην καθημερινή ζωή των πολιτών, ενώ από την άλλη πλευρά οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας η των κρατών παραπλήσιας ιδεολογικής ταυτότητας  ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τις αποφάσεις του Κράτους.

Ένα ρωμαϊκό ρητό λέει “Όσοι πιο διεφθαρμένο το κράτος τόσο περισσότεροι οι νόμοι”.

Από πού προέρχεται η ιδέα του μεγάλου κράτους και η αντιμετώπιση του ανθρώπου απλά ως μέσο για τη συνέχεια του κράτους στην Κίνα; 

Το 1982 με την θέσπιση του Συντάγματος και αργότερα με την τροποποίηση του το 2004 (η οποία τροποποίηση αφορούσε στην ιδιοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων και την ιδιωτική περιουσία με στόχο να γίνει η χώρα πιο φιλική στην ιδιωτική οικονομία μετά την είσοδό της στον Οργανισμό Παγκοσμίου Εμπορίου το 2001), η Κίνα έκανε ένα ικανοποιητικό βήμα προς τον εκδημοκρατισμό και την κοινωνική ελευθερία. Σε αυτό το σύνταγμα αναγνωρίστηκαν κάποια θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα και περισσότερα από τα κοινωνικά φιλελεύθερα δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου, δικαίωμα ψήφου, ισότητα των δύο φύλλων και το δικαίωμα στην παιδεία. Στο Άρθρο 43 του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας αναγράφεται ότι “Οι εργαζόμενοι στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχουν το δικαίωμα στην ανάπαυση”. Ωστόσο, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, οι κατευθυντήριες γραμμές του συντάγματος δεν συμπίπτουν απόλυτα με την πραγματικότητα.

Η Wall Street Journal δημοσίευσε έρευνα που ανέλαβε το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου και αναφέρει ότι οι Κινέζοι εργάζονται “μεταξύ 2,000-2,200 ώρες ανά έτος¨. Αυτά τα νούμερα είναι σημαντικά υψηλά σε σύγκριση με χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α), στον οποίο συμμετέχουν κράτη που λειτουργούν με τους όρους της ελεύθερης οικονομίας και στην μεγάλη πλειοψηφία Δυτικές χώρες, όπου ο μέσος όρος είναι 1,766 ώρες. Βέβαια, το πρόβλημα μεγαλώνει εάν αναλογιστούμε τους χαμηλούς μισθούς στην Κίνα, τις απαγορευμένες συνθήκες εργασίας για ανθρώπινη διαβίωση και τις καταστροφικές επιπτώσεις που έχουν όλα αυτά σε συνδυασμό με την τεραστίων διαστάσεων ρύπανση που προκύπτει από την ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας. Κινεζικό μέσο ενημέρωσης επίσης αναφέρει ότι ¨περίπου 600,000 Κινέζοι πολίτες πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη σκληρή εργασία ‘’ενώ μερικοί εργοδότες επιβάλουν στους εργαζόμενους να δουλέψουν υπερωρίες χωρίς την συγκατάθεσή τους’’.

Ανάπτυξη της Βιομηχανικής Δραστηριότητας μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α

(Σε δισεκατομμύρια δολάρια με σημερινές τιμές)

Διαβάστε τη συνέχεια στο προσωπικό blog του Απόστολου Ακτύπη εδώ